Inleiding (deel 1)

”I’ve Come to Look for America”

Mijn reis in een notedop

Mijn treinreis begint en eindigt in het majestueuze Pennsylvania Station van New York City. Hier ga ik aan boord van de Lake Shore Limited (ja, alle treinen hebben namen in de VS) naar de Windy City, Chicago. In Chicago’s Union Station ben ik overgestapt om verder te reizen naar de San Francisco Bay Area met de legendarische, bijna mythische California Zephyr. In Emeryville pak ik de San Joaquin naar Bakersfield, daarna een Amtrak Motorcoach naar Los Angeles waar ik de Pacific Surfliner neem naar zonnig San Diego. Hier verblijf ik een aantal dagen voor ik weer terug ga naar LA om met de eerste echte transcontinentale trein van Noord-Amerika, de Sunset Limited, naar de Crescent City, New Orleans, te reizen. Hier ben ik twee nachten en één volle dag voor ik uiteindelijk weer terug keer met de Crescent naar de Big Apple.

Een paar feiten

Totale lengte van mijn reis: 12 000 km.

Aantal deelstaten: 24 alsmede het District of Columbia.

Aantal treinstations: 130.

Aantal uren in de trein: 160, inclusief zes overnachtingen.

Inleiding (deel 2)

Amtrak opent elf maanden voor een treinreis de verkoop van treinkaartjes. Je kunt geen zitplaatsen reserveren in de zgn. Coach Class, alleen een plaats in de trein. Het Ryanair-principe dus. Voor de rijtuigen met slaapkamers kun je wel netjes reserveren. Een plaats bij het raam in Coach Class en boven in het panorama-rijtuig Superliner ‘Sightseer’ Lounge Car krijg je dus alleen door ”wie ’t eerst komt, die ’t eerst maalt.” Dit was echter nooit een probleem tijdens mijn rondreis.

Sightseer Lounge Car in de California Zephyr

Sightseer Lounge Car in de California Zephyr

In de California Zephyr en de Sunset Limited wil ik graag in stijl reizen. Daar ben ik per slot van rekening twee nachten. Ik reserveer een kamer met bed, toilet, douche, alle maaltijden inbegrepen, en ik krijg een ”butler” (Sleeping Car Attendant) die mijn bed opmaakt en ’s morgens met koffie en een krant langs komt. In de Pacific Surfliner reis ik Business Class. In de andere treinen zijn de achteroverleunstoelen toereikend.

Ongeveer twee uur van de hele rondreis zit ik in een Amtrak-bus (Thruway Motorcoach) omdat ik niet om 00.50 uur met de Pacific Surfliner bij vrienden in San Diego wou aankomen. Dat vond ik een beetje te gortig om midden in de nacht aan te kloppen.

Vrijdag, 27 april 2012

Vliegreis zonder problemen. Ik land op Newark Liberty om 13.00 uur lokale tijd. Ik zat ook goed in het vliegtuig, want ik had een prachtig uitzicht over Manhattan. Het weer is goed. Zonnig. De douane-formaliteiten duren altijd lang in Amerika en als ik helemaal door de douane ben is het 14.15 uur. Daarna pak ik de trein (uiteraard!) naar Pennsylvania Station. Het zijn slechts drie stations: Raillink Newark Liberty International Airport, Newark Penn Station en Secaucus. Het vervoerbedrijf heet NJ Transit, niet Amtrak.

Pennsylvania Station, ingang op Seventh Avenue

Zaterdag, 28 april 2012

Bij Amtrak op Pennsylvania Station word ik geholpen door een vriendelijke loketmedewerker. Ik heb al mijn treinkaartjes voor de hele reis gekregen. Ik moest ze ondertekenen als bewijs van ontvangst en ik moest mijn paspoort laten zien. Je te veux van Erik Satie en andere klassieke muziek uit de luidsprekers! Het begint goed.

”From Sea to Shining Sea!”

Mijn treinreis begint in Pennsylvania Station van New York City.

Korte informatie over mijn trein, de Lake Shore Limited:

Route: New York City – Chicago.

Vijf deelstaten: New York, Pennsylvania, Ohio, Indiana, Illinois.

Duur: 17 uur, een overnachting in de trein.

Lengte: 1543 km.

Hoogtepunten: Hudson River Valley, Lake Erie, Lake Michigan.

Grote steden: Rochester, Buffalo, Cleveland.

De voorganger van deze trein was de beroemde 20th Century Limited, een trein die veel door beroemdheden uit de Amerikaanse politiek en film werd gebruikt. Ook was die trein het decor voor de film North by Northwest van Hitchcock en voor The Sting met Paul Newman en Robert Redford.

Ik zit in de wachtkamer van Amtrak (gewoon een openbare). Er wordt steeds omgeroepen: Mijn trein zal later vertrekken vanwege problemen met een brug ergens bij Yonkers. Vertrek om 16.17 uur i.p.v. 15.45 uur, 32 minuten te laat. Spoor 6, Location D. Ik zit bij het raam, aan de linkerkant, plaats 37. Ik heb dus de ondergaande zon en de Hudson River aan mijn raam. De Dining Car Attendant loopt door de trein voor het reserveren van het diner. Ik besluit om de First Seating van 17.30 uur te nemen.

Het diner: Lasagne en Häagen-Dazs vanilleijs. Was OK, gelukkig best wel veel groente.

Restauratiewagen (Dining Car): Echt bestek, maar hardplastic witte borden en mokken met het blauwe Amtrak-logo. Katoenen blauwe servetten, maar papieren witte tafelkleden. Op tafel staat altijd een mandje met lekkere slasauzen van het bedrijf van de acteur Paul Newman (Newman’s Own Salad Dressing).

De trein schudt enorm. Even naar buiten geweest in Albany samen met de rokers. Het is 19 uur.

Albany, New York

Albany, hoofdstad van de deelstaat New York, heeft een vreemde skyline: één hoge toren en daarnaast drie dezelfde wolkenkrabbers die wat lager zijn.

Vertrek Albany één uur te laat. In Albany koop ik een zgn. upgrade! Roomette nr. 4911, Room 9. Met koffie, handdoeken, sap, wastafel, ijsblokjes, mineraalwater Crystal Geyser in plastic flesjes. Ik heb ook mijn eigen wc en een kamerdeur die ik op slot kan doen voor privacy. Lekker rustig. En een thermostaat, een knop met het opschrift Attendant Call, en drie kleerhangertjes. De conducteur, Jeffrey ”The Wizzard” Busold, was ontzettend behulpzaam en vriendelijk! En ik heb nu dus een butler, of een Sleeping Car Attendant, Maria uit Pennsylvania. Serviceminded. Om 22 uur heeft Maria mijn bed opgemaakt en ik heb een extra deken gekregen.

Zondag, 29 april 2012

Naar omstandigheden best wel goed geslapen.

06.30 uur wakker en opstaan en we rijden toevallig net Toledo in Ohio binnen. Vanaf hier tot Bryan rijdt de trein over een recht stuk rails (dus geheel zonder bochten) van 110 km lang. Dit noemen ze daarom de ”Air Line” route. Het is een mooie zonnige ochtend. Wassen en aankleden en dan naar de Dining Car voor mijn ontbijt. Ik krijg gezelschap met twee New Yorkers, een ouder, vriendelijk echtpaar. Lekker zitten kletsen. Ontbijt was prima. En buiten: Ohio. Daarna Indiana. Samengevat in één woord: graansilo’s. En Maria loopt op en neer en heeft ’t druk met alle slaapkamers op orde te brengen. Het is zondag dus de kranten waren twee dagen oud, zegt Maria. Geen krant dus, helaas. Jammer, ik had wel graag een lokale krant willen lezen. Net voor Elkhart ben ik een eindje wezen lopen, de hele lengte van de trein. De slaapkamerrijtuigen (Sleeping Cars) zijn achteraan en helemaal vooraan (achter de lok) is het verboden terrein voor reizigers. Alleen de bemanning mag daar komen.

We ontmoeten regelmatig goederentreinen die letterlijk kilometers lang zijn. Twintig minuten voor aankomst kwam Maria langs om te vertellen over de detraining (zeg maar de uitstapprocedure) en hoe ik uit Chicago Union Station kom naar street level. Lief!

In Whiting Park (Indiana) zie ik voor het eerst Lake Michigan. Het baseballstadion van de Chicago White Sox ligt rechts naast het spoor. Iets later zie ik Chicago’s Chinatown en de Chicago River.

Aankomst 09.55 uur: CHICAGO. Slechts tien minuten te laat.

De hele reis prachtig weer gehad, geen regen, zonnig.

Ik loop naar mijn hotel. Het is een korte wandeling, o.a. langs de Willis (Sears) Tower, het hoogste gebouw van de VS. Werkelijk schitterend mooi hotel met een zeer vriendelijke receptionist.

In Chicago bezoek ik alle bekende bezienswaardigheden: Cloud Gate, Millenium Park, Art Institute of Chicago, State Street (”that great street!” uit het bekende liedje Chicago van Frank Sinatra), Chicago Theater.

Cloud Gate in Chicago, in de volksmond The Bean.

Wat een prachtige stad, en zo schoon! Aardige mensen tot nu toe. Lunch bij Sweetwater in 225 North Michigan Avenue. Goed, en flink veel.

12.15 uur: Ik ga weer op pad. Ik wandel door de hele Michigan Avenue (The Magnificent Mile) tot aan Oak Street en dan terug aan de andere kant van de avenue.

Chicago Theatre in State Street

Maandag, 30 april 2012

Het weer: Droog maar bewolkt, mistig. Ontbijt in hotelrestaurant.

09.45 uur: Metro, Orange Line richting Midway Airport. Ik wil graag veel van de stad zien dus pak ik een bovengrondse metrotrein. Zeer karakteristieke treinen en zo typisch voor Chicago, met de auto’s eronder. Er wordt constant omgeroepen (veiligheid, informatie) met een vriendelijke mannenstem. De trein volgt State Street en beneden ligt Chicago Police Department. Ook hier bedelaars in de trein met tragische verhalen. Vrij veel bedelaars ook in de stad, bijna op elke hoek van de straat. Soms is de afstand tussen twee stations maar heel klein. Vreemd.

11.00 uur: Bij Adams/Wabash uitgestapt. Lopen naar Lake Michigan op Jackson. Hier begon de originele Route 66 in 1926. Buckingham Fountain gezien, bekend van het inleidende filmpje van de tv-serie Married with Children.

Tijd om naar het Union Station te gaan. Het giet dus ik pak een taxi. Ik ben daar om 12.10 uur. Tijd zat dus. Koffer afgegeven. Ik zit nu in de Metropolitan Lounge, de wachtkamer voor eersteklas-reizigers. Koffie en een cupcake in de Lounge. Plotseling komt er een grote groep Amish bij mij zitten. Zwarte hoeden, bretels, baarden maar zonder snorren, witte hoedjes met bandjes, een zuigeling ook met hetzelfde witte hoedje. Ouderwetse koffers. Typisch volk.

”Go West, young man!” Oftewel mijn reis met de legendarische California Zephyr.

Korte informatie California Zephyr:

Route: Chicago – Emeryville (San Francisco Bay Area).

Zeven deelstaten: Illinois, Iowa, Nebraska, Colorado, Utah, Nevada, California.

Duur: 52 uur, twee overnachtingen in de trein.

Lengte: 3924 km.

Hoogtepunten: Rocky Mountains, Colorado River, Sierra Nevada.

Grote steden: Omaha, Denver, Salt Lake City, Reno, Sacramento.

Bij de gate (uitgang) staat een medewerkster van Amtrak die ons de weg wijst naar het juiste spoor. Nu zit ik in mijn Sleeping Car #0532, Bedroom B, het allerlaatste rijtuig, helemaal achterin. Er wordt omgeroepen, Tony Watson uit Chicago: ”I’m your Sleeping Car Attendant. We are expected to leave on time. Smokers stop in Galesburg, Illinois.”

Vertrek om 14.00 uur: Chicago (op tijd).

De conducteur kwam meteen en hij wou mijn Photo ID zien. Dat werd al eerder omgeroepen, dat je die klaar moest leggen. Ik heb hem mijn paspoort laten zien. Soms zijn ze in Amerika ook al tevreden met je rijbewijs.

Het is pikkedonker in het station, ook bij mijn spoor 12 F South, ’t lijkt wel nacht. Die Superliners zijn zeer hoog, ik zit op de tweede verdieping, ooghoogte een meter of vier. Er zijn tien traptreden naar boven, naar de slaapkamers.

Als de trein door de wisselstraten rijdt lijkt hij wel een boot, zo schommelt het. Ik zit aan de linkerkant, aan de rechterkant is het gangpad. Nu zit ik dan toch eindelijk in deze beroemde trein, de California Zephyr! Zephyr [spreek uit: zeffer] betekent overigens westenwind. Het regent niet meer, maar het is nog wel bewolkt.

Ik heb mineraalwater en sinaasappelsap gehaald. Crystal Geyser is kennelijk de hofleverancier van Amtrak. Alles is bij de prijs inbegrepen.

14.55 uur: Aurora. Dit is het Eindhoven van de USA, de Lichtstad (City of Lights).

15.47 uur: Princeton. De trein is zo lang dat hij op de overweg vlak voor het station moet stoppen!

16.44 uur: Galesburg, IL. Rokersstop. We zijn zes minuten te laat. Dan komt een van de hoogtepunten van deze reis: De machtige Mississippi bij Burlington, Iowa. Over de spoorbrug, de Burlington Rail Bridge, heb ik een serie foto’s gemaakt in de Lounge Car.

Mississippi bij Burlington, Iowa

17.30 uur: Diner. First Seating. Barbecueribs, rijst, boontjes, cheesecake en ijsthee. Interessante lui aan de dis. Een man uit Denver, CO, die voor Enterprise Leasing werkte, en een echtpaar uit Idaho (maar ze hadden ook een woning in Wyoming). Zij sopraan die in Salzburg aan het Mozarteum had gestudeerd, hij regisseur van musical theater. Aardige mensen en genoeg gespreksstof. Onze serveerster Vivian Cohen was, net als haar collegaatje in de Lake Shore Limited, een beetje verstrooid, maar wel aardig.

Aankomst 18.55 uur: Ottumwa, Iowa. [Ottumwa] Rokersstop. Bridge View Center. Des Moines River. Prachtig weer nu, zonnig, blauwe lucht. Mooie avond!

Vertrek 19.13 uur: Ottumwa (20 min. te laat).

Iowa: heuvelachtig, groen, bossen. Het doet me een beetje denken aan Engeland.

Illinois: vlak, eindeloze akkers.

Voor Osceola [O-sie-o-la] werd er omgeroepen: Werk aan het spoor, daarom rijden we zo langzaam. We lopen een vertraging op van ongeveer 20 minuten.

Vertrek 21.21 uur: Creston, Iowa (40 min. te laat). Tony, mijn ‘butler’, heeft mijn bed opgemaakt.

Dinsdag, 1 mei 2012 (deel 1)

Ik werd wakker om 05.15 Central Time (04.15 Mountain Time) ergens tussen McCook, Nebraska, en Fort Morgan, Colorado. Een heel lang gedeelte zonder een stop. Douchen vlak voor Fort Morgan. Ontbeten met drie leuke kerels (Jerry, een weduwnaar, een man met een slecht gebit en een man uit Manchester, Engeland). Veel gelachen. Terug rond 7 uur. Rocky Mountains in de verte, sneeuw op de toppen. Er wordt omgeroepen: Je mag de trein verlaten en de stad in maar je moet wel om 10.30 uur terug zijn in het Depot (tijdelijk Amtrakstation) en om 11.05 uur vertrekt de trein uit Denver.

Aankomst 07.34 uur: Denver, CO. 1800 West 21st Street, tegenover Diamond Prospect (flatgebouw).

Ik loop naar de 16th Street Mall.

16th Street Mall in Denver, Colorado

Het is prachtig weer. 08.30 uur: Hier zit ik dan. Op de hoek van Blake Street en 16th Street bij Starbucks buiten op het terrasje met een Tall Cappuccino. Het is warm. Mensen lopen in overhemd, rokjes en topjes. Ik ben een beetje kortademig en het drukt een beetje boven mijn ogen: Dit is de Mile High City, we zijn op 1609 meter hoogte. Bij een leuke boekhandel, Tattered Cover Book Store (zie foto, rechts), een boek van Copland gekocht. Een ouderwetse handel, met gezellige hoekjes, vriendelijk personeel, trapjes, grote hoek met tijdschriften, tweedehandsboeken en een Café.

Ik loop naar Court en daar pak ik de Free Mall Ride-bus (zie foto, links) terug naar Union Station. Moe. Beetje duizelig en het is zomer hier. Op tijd terug bij mijn trein. Gratis tijdschriften bij het Amtrak Depot. En toen ik weer terug bij mijn kamer was lag er een USA Today van vandaag op de vloer bij de deur!

Ik heb Denver State Capitol gezien met gouden koepel. D & F Clocktower (1910) in 16th Street. VVV in 16th Street/California Street: ”Where are you from?” vroeg een medewerker en daarna maakte hij snel een aantekening in een groot boek…

Dinsdag, 1 mei 2012 (deel 2)

10.45 uur: Ik ben er klaar voor! Ik zit in de Panorama Car (Sightseer Lounge) met uitzicht op Coors Field, het stadion van de Colorado Rockies, het baseballteam van de stad. Warm achter het glas. Airco op volle toeren.

Vertrek 11.05 uur: Denver, CO (op tijd).

Volgens de conducteur zijn we morgen rond 18 uur in Emeryville, CA. Ik ben op vorige reizen al in heel wat Amerikaanse steden geweest en dit wist ik al maar ik zeg het nog maar eens: Echt gezellig zijn die steden niet. Maar Denver is een schone stad en die Mall Ride is een leuk idee. Maar ja, stel je voor dat je een bus hebt rijden door de Kalverstraat, die elke 50 meter stopt. Geen wonder dat 69 procent van de Amerikanen vet is. Ze bewegen niet. Denver heeft echter de reputatie van een slanke stad met gezonde inwoners.

Prachtig, zonnig weer nu.

Haarspeldbochten, maar dan voor een trein, steeds hoger. En een oude afgedankte goederentrein op het andere spoor dient als windvanger (”winds up to 100 miles/h”). Skyline van Denver in de verte. Dit is de zgn. Front Range (voorgebergte) van de Rocky Mountains.

Ze roepen om en vertellen wat er in ’t verschiet ligt: Tunnel District.

De Zephyr gaat de eerstkomende uren door 28 tunnels. Nummer tien, de Moffat Tunnel, is de langste: tien km. En dan hebben we ook de zgn. continentale waterscheiding (Great Divide) ‘beklommen’: Alle rivieren, beekjes en het smelt- en regenwater op de westelijke hellingen van de Rocky Mountains stromen naar de Stille Oceaan, terwijl al het water aan de oostzijde naar de Atlantische Oceaan loopt. Tijdens mijn lange reis zijn er nog twee waterscheidingen, de Saint Lawrence Divide en de Eastern Divide. Een waterscheiding kun je natuurlijk niet zien maar het is wel een interessant aardrijkskundig fenomeen.

Er zijn niet alleen tunnels en een waterscheiding. Er zijn ook zeven canyons. Nummer één: South Boulder Canyon.

Bij de lunch gezelschap van Jay en Stacy Duma uit Atlanta, GA. Aardig stel. Ze bidden aan tafel terwijl ze elkaars hand vasthouden. Na het toetje (chocolade-pindakaas-ijs):

Fraser-Winter Park, Colorado

Vertrek 13.16 uur: Fraser-Winter Park. Even buiten geweest, daarna weer All Aboa-oard! Dit plaatsje heeft het kouderecord van de VS, -47 graden Celsius. Bovendien is dit het hoogstgelegen treinstation van Amerika, op 2610 meter hoogte. Nu beginnen we dus aan de afdaling.

Vertrek 13.43 uur: Granby, CO. Bewolkt, af en toe breekt de zon door. Links de Colorado River en door canyons.

California Zephyr en de Colorado River in de Rocky Mountains

Die rivier is hier maar een nietszeggend stroompje. Het is moeilijk voor te stellen dat deze rivier honderden kilometers verderop de Grand Canyon heeft uitgesleten! De koeien hier zijn gitzwart. Nu de Colorado River weer rechts van de trein. Veel skioorden. Nu Silver Springs.

Byers Canyon (vernoemd naar de oprichter van de krant Rocky Mountain News). En we volgen de hele tijd de Colorado River, 320 km lang! Af en toe eilanden en eilandjes in de rivier. Soms stroomt hij heel rustig en soms zijn er stroomversnellingen met witte schuimkoppen op de golven.

Wat een prachtig ansichtkaartenweer! Blauwe lucht, witte wolken, met sneeuw bedekte bergtoppen. En af en toe wat huizen. De Colorado River is staalgrijsblauwglinsterend.

Als het eten klaar is wordt er omgeroepen. Dan loop je 40 meter en je kunt aanschuiven. Wat een luxe! En elke dag is er vers gezette koffie, twee-drie verschillende soorten sap, mineraal-water, ijsblokjes, verfrissingsdoekjes, een doos Kleenex. Ik heb een douche met warm en koud water en een mengkraan, een wc, een wasbak, zeep, kleine en grote handdoeken, wc-rollen. Een rijdende hotelkamer met een butler. Ik geniet met volle teugen.

Dinsdag, 1 mei 2012 (deel 3)

14.43 uur: De California Zephyr richting Chicago passeert ons, acht rijtuigen en twee locomotieven, bij een heel mooi gedeelte (bocht) van de Colorado River, vlak voor Upper Gore Canyon. Overigens een hoogtepunt! Wat is het hier mooi. Deze canyon is alleen toegankelijk met de trein en met een kayak. Er zijn geen wegen hier.

Vlak voor Gore Canyon, Colorado

Ik had er al over gelezen en nu wordt het dan toch werkelijkheid, de ”Colorado Salute”. Voor wie niet weet wat er dan gebeurt: Kanovaarders en vissers staan in de Colorado River met ontbloot achterwerk naar de trein… ”I’ve been officially mooned!”

Alleen de trein en de natuur nu. Geen interstates. De Amerikaanse journalist Charles Kuralt (CBS News On the Road) was geen fan van de autosnelwegen: ”Thanks to the interstate highway system, it is now possible to travel across the country from coast to coast without seeing anything.” Daarom pak ik de trein…

De aarde en de bergen zijn roodgekleurd hier. En geen druppel regen, prachtig weer!

We rijden door de Red Canyon. We zien ook de Roundup River Ranch (RRR) van de Paul Newman Association Camps, dat zijn zomerkampen voor zieke kinderen in Dotsero, Colorado.

Glenwood Canyon: Hier gaat de interstate I-70 dwars door de canyon, 21 km lang. De kosten per mile (1,6 km) waren 41 miljoen dollar! Er was een hoop geruzie tussen milieuactivisten en de Amerikaanse overheid, maar die weg is er uiteindelijk toch gekomen… De trein kruipt soms, vooral door de canyons met de vele bochten en de eventueel losliggende keien op de steile hellingen. Als je graag snel wilt reizen dan is de California Zephyr niets voor de gestresste moderne mens. Maar wie wil nou door de Rocky Mountains racen? Hoe dan ook, ik vind het heerlijk, dit tempo. Het is beschaafd en je kunt echt op je gemak genieten.

Vertrek 17.13 uur: Glenwood Springs (3 uur en 20 minuten te laat).

Glenwood Springs, Colorado

Ik heb een bald eagle gezien, een adelaar, symbool van de Verenigde Staten!

Dwars door de Rocky Mountains

Het duurt ongeveer zeven en een half uur om van Denver tot de grens met Utah te komen. Dat is een afstand van ongeveer 320 km. De gemiddelde snelheid is dus 43 km/uur.

Woensdag, 2 mei 2012 (deel 1)

06.00 uur (MT), 05.00 uur (PT): Licht aan. Ik heb zeven uur geslapen. Voel me uitgerust. Ik pak wat van mijn Trail Mix (studentenhaver) om de ergste honger te stillen. We zijn in Nevada. Duinlandschap, maar ook een berg met sneeuw op de top. Zonsopgang, een rode streep aan de kim, links. We rijden immers naar het westen. Ik moet aan westernfilms denken. Butch Cassidy was actief hier met al zijn criminele daden. Vier uur en tien minuten geen stop, het langste gedeelte in het spoorwegnetwerk van Amtrak.

05.20 uur (PT): Nu een hele bergketen op de achtergrond en op de voorgrond woestijn. Geen zandwoestijn maar gras. Geen mens of dorp te zien. Hier groeit niets. Toch dan twee-drie huizen. En tunnels.

Vertrek om 05.51 uur: Elko, Nevada. Asfalt! McDonalds! Kentucky Fried Chicken! Kortom, de beschaving. Trailerhomes. Goud- en zilvermijnen. De Ruby Mountains. Dit is nu het Great Basin, het grote bekken met de grootste woestijn van Amerika, tussen Salt Lake City (Utah) en Reno (Nevada).

Weer een arend gezien. Humboldt River aan de linkerkant van de trein. Een vrij ondiepe rivier.

06.30 uur: Ontbijt. Weer samen met het echtpaar uit Atlanta. Aardige mensen. Lang ontbeten. Nu zit ik in de Sightseer Lounge te genieten van het landschap in Nevada. Miljoenen sagebrush– en tumbleweed-struiken. En vee. Grasland met witte vlekken. Zout? Dit zijn toch de zoutwoestijnen van Utah en Nevada? We volgen de I-80. Goederentreinen hebben voorrang op reizigerstreinen. Daardoor ontstaan vertragingen. En Amtrak is niet de eigenaar van het spoor dus als er werk in uitvoering is heeft Amtrak dat maar te accepteren.

Het is koel in de Sightseer Lounge. De airco blaast dat het een lieve lust is. Naast mij zit een man de Bijbel te lezen. Mensen zitten rustig te keuvelen. Als je tien minuten later weer uit het raam kijkt is het landschap niet veranderd. Monochromatisch en monotoon. Uitgestrekte veeboerderijen (ranches).

Vertrek om 08.21 uur: Winnemucca, Nevada, we zijn nu precies halfweg tussen Salt Lake City en San Francisco.

Winnemucca, Nevada